Verzonden:dinsdag 11 november 2014 14:06
Aan:
Onderwerp:Ik las je artikel in tijdschrift
Hallo Liesbeth
Verzonden: dinsdag 11 november 2014 11:20
Aan:
Onderwerp: dank je wel
Beste mevrouw Hop,
Ik ben ontzettend blij dat u deze campagne bent gestart. Ik loop er al een tijd tegenaan met onze dochter die dyslexie heeft. Consequent wordt hier een kind- (en dus ouder-)probleem van gemaakt, terwijl het in wezen een systeem-probleem is. Als wij het Nederlands zouden schrijven zoals het klinkt, zou er helemaal geen dyslexie-probleem zijn. Maar onze spelingsregels zijn zo onlogisch en ingewikkeld dat kinderen die vooral afgaan op hun gehoor, struikelen in groep 3.
Het ergste hieraan vind ik dat het kind vanaf dan elke dag, de hele dag de boodschap krijgt: jij kunt het niet, jij komt niet mee, jij moet extra les. Dit is funest voor de eigenwaarde van het kind en dat is, naar mijn mening, uiteindelijk veel schadelijker dan die hele dyslexie op zich.
Overigens zou onze dochter nu waarschijnlijk de diagnose ADD krijgen als wij haar hierop zouden laten testen. Haar vader heeft vorig jaar die diagnose gekregen na voor de zoveelste keer te zijn vastgelopen.
Ik heb mij toen in dit onderwerp verdiept en het meest verrassende vond ik dat er helemaal geen cijfers te vinden zijn over het aantal mensen met AD-H-D, autisme enzovoorts. En dat terwijl ik net als jullie sterk de indruk heb dat het toeneemt. Maar niemand lijkt het aan te durven de koe bij de hoorns te vatten en eens te onderzoeken wat er nu echt aan de hand is.
Uit alles wat ik onderzocht, gelezen en ervaren heb, maak ik op dat er inderdaad een steeds grotere groep mensen (kinderen EN volwassenen) is die niet meer meekomt in het 'normale' systeem. Hun hersenen lijken op de een of andere manier anders te werken. Zij doen stuk voor stuk hun uiterste best om zich aan te passen maar falen hier in steeds grotere getale in. Nu ben ik ook al jaren bekend met het werk van Elaine Aron. Deze Amerikaanse wetenschapster heeft aangetoond dat ongeveer 20% van de bevolking gevoeliger is voor prikkels dan gemiddeld. Zij noemt dit hoog sensitief. Waarschijnlijk is het u wel bekend. Ik denk dat het van groot belang is om vanuit deze invalshoek wetenschappelijk onderzoek te gaan doen. Helaas ben ik zelf (nog) niet in de positie om dit te gaan doen, maar ik hoop dat uw campagne wel activiteiten in die richting zal bewerkstelligen. Als ik iets kan doen, dan hoor dat graag.
Nogmaals hartelijk dank voor het nemen van dit initiatief, er komt hoe dan ook vast iets goeds uit voort.
Met vriendelijke groet,
Hallo Liesbeth,
Ik heb vol bewondering het artikel van u gelezen in Vriendin over de stempel die een kind krijgt als het anders is.
Wij zijn op dit moment een beetje ten einde raad over onze zoon van 8.
Hij is een jaar geleden getest op dyslexie en daaruit kwam dat hij ernstig dyslectisch is. Nou is dat niet zo raar natuurlijk want er is genoeg aan te doen met de goede hulpmiddelen. We zijn alleen nu een half jaar verder en hij en school ook loopt helemaal vast. Hij gaat niet vooruit en het rekenen van hem blijft ook ver achter. Dus allerlei gesprekken verder worden wij eigenlijk alleen maar verdrietiger. Hij is tijdens zijn dyslexie behandeling na 30 behandeling helemaal ingestort en op mijn initiatief hebben we een pauze ingelast. We gaan in december weer starten met de laatste 30 behandelingen. Nu hebben ze voor de pauze een tussentijdse test gedaan en daaruit blijkt dat hij niks is vooruit gegaan hij staat nog op hetzelfde punt als in juni.
Hij zou op een niveau van 22 maanden leesonderwijs moeten zitten maar hij zit op 4 maanden leesonderwijs.
We hebben van hun wel het advies gekregen om hem door een kinderpsychiater te laten bekijken. Daar kwam uit dat hij waarschijnlijk toch een vorm van ADHD heeft. Omdat zijn concentratie echt heel slecht is en daardoor dus ook niet goed kan werken op school. We zijn nu medicatie gestart. Hij krijgt Medikinet 30 mg.
Hierdoor kan hij zich wel een stuk beter concentreren maar zijn prestaties gaan niet vooruit. Ik wil hem echt heel heel erg graag verder helpen maar ik weet het ook iet meer. Hij zit nog maar in groep 4. Hij moet nog zo lang.
Het is een geweldig joch. Hij is ontzettend lief spontaan en erg zorgzaam.
Het is een erg lang verhaal dat ik nu erg beknopt heb beschreven.
Kunt u voor ons uw licht hier op kunnen/willen laten schijnen en misschien voor ons tips oid aanreiken.
Ik ben op dit moment een redelijk wanhopige moeder.
Verzonden: maandag 27 oktober 2014 15:13
Aan:
Onderwerp: Eigen label
Goedendag liesbeth,
Na aanleiding van een artikel in de vriendin, wat zo herkenbaar was, wil ik iets met je delen.
Mijn dochter van nu XX heeft weer een label van een verstandelijke beperking gekregen. Na een IQ test was de score laag, maar dat zijn momentopnames vind ik.
School gaat goed (VMBO met lwoo). Het wordt alleen nogal n puzzel waar ze straks heen gaat, ze wil iets met kinderen tussen 1 en 4, maar dan moet je al gauw SPW doen en dat begint op niveau 3, dus of dat haalbaar zal zijn is nog maar de vraag.
School adviseert nu entreeopleiding niveau 1 omdat daar meer begeleiding is dat heeft ze ook wel nodig, maar ik zie alleen dat ze beperkt is in haar gedrag, verder is ze slim genoeg .
Heb dan ook diep respect voor wat je doet. Ik begeleid mijn dochter al jaren. Soms vraag ik mij af of het soms niet te veel is, maar ik zou misschien ook wat voor andere kinderen willen betekenen, want wat maken sommige er toch meteen een aanplakbiljet van. Ga zo door.
Mvg
Verzonden: maandag 27 oktober 2014 10:13
Aan:
Onderwerp: artikel in de vriendin
Beste Liesbeth,
Met veel interesse heb ik jouw artikel gelezen in de vriendin. Naar aanleiding daarvan moest ik gewoon deze mail sturen. Wij hebben eigenlijk vanaf groep 3 al problemen met mijn jongste dochter. Ze is inmiddels XX en zit nu op de middelbare school.
Een paar weken geleden is zij op het spreekuur geweest in het ziekenhuis op de afdeling medische psychologie. Dit was een doorverwijzing vanuit de kinderarts, omdat zij het laatste jaar regelmatig last had van migraine.
Na dat gesprek heeft de psycholoog gezegt dat zij een onderbuik gevoel heeft dat onze dochter een vorm van autisme heeft. Ze kan het niet met zekerheid zeggen omdat ze hier niet specifiek op getest heeft.
Onze dochter kampt eigenlijk met een aantal dingen. Ze heeft een groot gevoel voor rechtvaardigheid, is super gevoelig en kan moeilijk tegen veranderingen, heeft de lat voor zichzelf erg hoog liggen, kan niet het verschil zien tussen een grapje of iets dat echt is, betrekt alles op haarzelf waardoor ze het gevoel krijgt dat alles en iedereen tegen haar is. Ze is super sociaal maar weet alleen niet goed hoe ze hier mee om moet gaan. Als ze alleen thuis is kan ze heel rustig zijn en gaat alles zijn gangetje. Zodra ze in een groep is of er komen mensen over de vloer dan veranderd ze heel erg. Dan wordt ze super druk en gaat ook wel overdrijvend gedrag vertonen.
De psycholoog zei dat we 2 dingen kunnen doen. Haar testen zodat we zeker weten dat ze een vorm van autisme heeft, maar dan krijgt ze die beruchte stempel. Of haar gaan behandelen voor de dingen waar ze tegen aan loopt. Dit laatste gaat nu gebeuren omdat wij geen voorstander zijn van dat stempeltje (daarom sprak mij dit artikel zo aan). Het enige probleem waar ik nu mee zit is waar vinden we de juiste persoon om met onze dochter aan de slag te gaan.
Ik hoop dat jij ons daarbij kan helpen om iemand te vinden bij ons in de buurt. Wij wonen in XX en dat is toch wel een eind weg van Amsterdam.
Ik hoop snel iets van jou te horen.
Met vriendelijke groet,
Verzonden: zondag 26 oktober 2014 12:33
Aan:
Onderwerp: Labelen
Beste Liesbeth,
Via deze mail wil ik m'n respect betuigen voor het feit dat je samen met Bamber Delver de campagne 'Gun kinderen hun eigen label' hebt opgezet.
En waar ik uit de 'Vriendin' begrijp, zelfs met eigen geld! Petje af!
Ik ben inmiddels zo'n XX jaar leerkracht op een basisschool en merk dat er steeds meer eisen aan kinderen worden gesteld, de lat ligt hoog, het leven gaat snel en de indrukken/prikkels enorm.
Het zou zo fijn zijn als het kind gewoon kind zou mogen zijn en ieder alleen kijkt naar wat het kind nodig heeft om gelukkig te zijn.
Natuurlijk ga ik er ook voor om het beste uit het kind te halen, maar het zou mooi zijn als ieder daarin zijn/haar eigen weg mocht bewandelen.
Ik ben heel benieuwd of ook de inspectie aanschuift bij jullie congres in januari, want tot nu toe worden we als school toch vooral afgerekend op de Eindcito waar rekenen, taal en lezen hoog in het vaandel staan.
Als ik een jongen in mijn klas complimenteer met zijn uitzonderlijke sportiviteit en hij als antwoord geeft: "Ja, maar daar heb je toch niks aan, da's toch niet belangrijk" dan breekt mijn hart.
Ik wens jullie heel veel succes met jullie campagne en een heel goed congres!
Met vriendelijke groeten,
Verzonden: donderdag 23 oktober 2014 23:31
Aan:
Onderwerp: artikel
Goedenavond mevrouw Hop,
Het artikel in het blad Vriendin, Een kind is meer dan alleen dat stempel, heb ik in een adem uitgelezen.
Het is mij uit het hart gegrepen, ik ben hulpverlener maar boven alles ben ik moeder van een prachtig mooie zoon van XX jaar.
Vanaf zijn vroegste jeugd is door alles en iedereen gezegd dat ik 'hem moet laten testen'.
En even zoveel keren heb ik geroepen dat ik dit niet ga doen en dat ik er alles aan zal doen om hem zoveel vaardigheden te leren en inzichten te geven,dat hij om leert gaan met zijn emoties die soms van het ene uiterste naar het andere schieten.
Vanuit mijn werk, ik werk met mensen met een licht verstandelijke beperking, weet ik wat medicatie met iemand kan doen en op lange termijn is van zoveel medicatie nog niet eens bekent welk effect het heeft op de gezondheid.
Ook ik denk dat de diagnose veel te snel wordt gegeven en dat kinderen niet meer 'lastig' mogen zijn, op welke wijze dan ook.
Ik stuur deze mail omdat ik wil helpen dit meer onder de aandacht te brengen, kan ik daar iets in betekenen?
Met vriendelijke groet,
Verzonden: donderdag 23 oktober 2014 12:10
Aan:
Onderwerp: Campagne
Beste Liesbeth,
Allereerst wil je complimenteren met de durf die je met deze campagne toont om dit aan de kaart te stellen. Ik ben het wel op een aantal vlakken met je eens dat er soms te snel gelabeld wordt. Ook ben ik het eens met je opmerkingen over de prestatiegerichte maatschappij van tegenwoordig. Maar dat wordt ook enorm gevoed vanuit Den Haag. Vroeger toen ik zelf jong was kon mijn moeder nog gewoon thuis zijn voor mij en mijn broer, maar tegenwoordig moet er in vrijwel elk gezin door beide ouders gewerkt worden, want anders tel je niet mee of heb je meer moeite om alle lasten te betalen. Kinderen krijgen op school steeds meer te leren, in groep 1 al citotoetsen. Die citotoetsen zijn echt maatgevend voor het vervolgonderwijs, eigenlijk moeten we allemaal havo niveau of hoger halen, want anders word een baan vinden wel heel moeilijk. Ik denk dat deze situatie ook zeer zeker meespeelt in de huidige maatschappij met allemaal verwachtingen en prikkels.
Maar aan de andere kant zijn ik en mijn man ook heel blij dat wij onze dochter hebben laten testen. Al van jongsaf reageert zij heftig op zintuiglijke prikkels, en wij zijn zelf op hoog sensitiviteit uitgekomen. Omdat ze twee jaar geleden nog heftiger ging reageren als dat wij van haar zagen zijn wij voor de zekerheid ook een traject gestart. Wij zijn heel blij dat hier geen ander label uit is gekomen, en dat het hoog gevoelige karakter van haar daar wel bevestigd is. Daarnaast is zij op school ook getest Ivm haar reken problemen. Hierdoor heeft zij nu de maatwerk die zij nodig heeft en gaat ze weer met plezier naar school. Want die had ze wel een beetje verloren.
Hoog sensitiviteit is een niet erkend label en staat ook niet in de zogenaamde dms lijst, dus alles wat wij willen doen om haar beter met haar gevoel te leren omgaan is voor eigen rekening. Onze dochter is een echt paarden meisje, en gaat met veel plezier elke week naar de manege. Door een aantal valpartijen had zij wel een dermate heftige trauma dat wij toch verder zijn gaan zoeken. Zo zijn wij uitgekomen bij een paarden coach die werkt met hoogsensitieve kinderen. Hier is zij enorm vooruit gegaan, is echt veel zekerder en ontspannen geworden en kan beter omgaan met de prikkels die er in deze prestatiegerichte maatschappij zijn.
Dus ik kan zeker begrijpen wat je bedoelt met je campagne, maar aan de andere kant zijn wij ook erg blij met alle mogelijkheden die het ons heeft geboden omdat wij duidelijke groei zien bij onze dochter. Ondanks dat het in ons geval allemaal voor eigen rekening is.
Ik wil je verder veel succes wensen met je campagne.
Met vriendelijke groeten,
